Een wereld vol verschil

“De waarde van therapie met paarden is dat het ons laat zien dat we niet alleen zijn in onze strijd. De zachte, niet-oordelende aanwezigheid van een paard kan ons het gevoel geven dat we gehoord en begrepen worden, zelfs wanneer woorden ons in de steek laten. En in dat proces vinden we de moed en kracht om te genezen.”

Mijn lifechanging avontuur begon toen ik vijf jaar geleden in Amstelveen met man, paard en honden m’n spullen oppakte en naar het Groningse platteland verhuisde. Ineens had ik mijn paarden aan huis staan. Ze keken zó de keuken in. Het was een rommelige tijd en het duurde even voor ik m’n draai had gevonden in die nieuwe rust en ruimte. Niet zo gek voor een stadsmeisje. Maar na een tijdje begon de aap op m’n schouder aan mijn oor te trekken. Eerst heel zachtjes, later steeds harder. Totaal zonder plan, gewoon om gehoor te geven aan dat gevoel en niet gehinderd door enige kennis, besloot ik om ‘iets’ met paarden te gaan doen waar ik ook mensen mee kon helpen. Ik had erover gehoord en het heette paardencoaching. Hoe vaak ik in het begin wel niet moest uitleggen dat ik geen paarden coach maar mensen, met behulp van paarden…

Vanaf dat moment startte mijn zoektocht naar een gedegen opleiding. Dat viel nog niet mee. Veel mensen die op mijn pad kwamen, namen het vak niet al te serieus. “Ze zouden het me wel eventjes bijbrengen.” Alleen was ik niet op zoek naar ‘eventjes’. Ik zocht naar goed en serieus en verdieping. Ik wilde uitgedaagd worden, officiële diploma’s halen, accreditaties krijgen en bovenal mensen helpen. Dus wuifde ik alle luchtige deskundige adviezen van me af en belandde na een tijdje bij de Keulseweg in Pijnacker. Een beetje aparte naam maar hun website was dik voor elkaar, zeer informatief en álles behalve luchtig.

Tijdens de open dag ging er een wereld voor me open. Ik was nieuwsgierig, vol energie en ook een beetje sceptisch. Dus stuiterde ik er als een opgejaagde marketingbal naar binnen en… rolde er geaard en volledig zen weer uit.
“Heh? Wat is dít voor onbekende wereld?” Mensen keken me aan tijdens een praatje en vroegen: “Hoe zit jij erbij vandaag?” Met zachte stemmen en oren die echt luisterden. Op de achtergrond stond de voornaamste reden waarom ik daar was: een indrukwekkende kudde grote en kleine paarden. De kracht die dát uitstraalde! Ik krijg er nog kippenvel van. Lang hoefde ik er niet over na te denken. Ik stond te trappelen. Dit was exact waar ik naar zocht! Dit wilde ik inademen, leren, voelen. Ik meldde me aan voor de opleiding Equine assisted coach level 1 en een jaar lang draafde ik twee lesblokken per maand naar Pijnacker. Ik boekte er altijd een fijne overnachting in de buurt bij. Want ach… dit werd ‘me, myself and I time’.

Wist ik veel dat die ‘me’ time een understatement zou worden. Het werd een lange, fascinerende reis die leidde naar zelfreflectie, onverwachte inzichten, grote uitdagingen en tonnen inspiratie. Waarbij ik liefdevol werd begeleid door mijn docenten en de paarden. Op de Keulseweg was het veilig en geborgen. In Pijnacker maakt het niet uit wát er op dat moment in je leven speelt. Jouw persoonlijke thema’s zijn slechts een korreltje zand in een eindeloze woestijn. De kudde van de Keulseweg leerde me dat paarden oordeelloze en intuïtieve dieren zijn die in staat zijn om oprechte, onbevooroordeelde relaties op te bouwen. Die je kunnen helpen om met hun feedback een veilige en ondersteunende omgeving te creëren waarin je kan groeien en herstellen.

“Het heeft de kijk op mijn vaardigheden en het leven voor altijd veranderd.”

Ondertussen begon ik thuis ietwat schuchter aan mijn eerste oefensessies met coachees, wow! Ik prefereer trouwens het woord cliënten. Gewoon, omdat iedereen dat begrijpt. Ik genoot met volle teugen van de samenwerking met de paarden. Die eerste keren, ik zal ze nooit vergeten. Hoe dankbaar ik was en hoe fijn het voelde om anderen te helpen helen of inzichten te geven. Samen met Menne, Speck en Abeltje, mijn lieve kudde. Ik was over the moon.

Na level 1 wist ik: “Ik wil door. “Ik moet door!” Werken met de paarden en de methodieken die zich voor me ontvouwden, waren een oneindige bron van inspiratie. Dus stapte ik energiek en supergemotiveerd door naar level 2. Ik wilde beter worden, dieper ingaan op de materie. De technieken en de benaderingen die gebruikt worden bij het werken met paarden verder uitbouwen. Want ik wilde mijn cliënten nog effectievere en meer geïndividualiseerde trajecten kunnen aanbieden. Zodat hun kansen of succes en herstel zouden groeien.

Maar pfff… level 2 ging niet bepaald over rozen. Ik kreeg een nieuwe heup, Teun mijn allerliefste teckel verdween en mijn vader overleed. Ik kreeg een dijk van een depressie waar ik met behulp van een psycholoog weer bovenop klauterde. Ook in deze donkere tijd bleek de Keulseweg de perfecte ‘holding space’. Én ik haalde er met hun steun ook nog mijn diploma Psychosociale Basiskennis bij Con Amore. Een diploma waarmee je extra goed voorbereid bent op een leven als Equine assisted coach. Begrijp nog steeds niet hoe ik ‘m dat geflikt heb. Met het PsBk diploma op zak vond de Keulseweg dat het tijd was voor nóg een leveltje hoger.

“Hoe meer ik in mijn eigen proces terechtkwam, hoe meer de docenten er voor me waren. De steun heeft mij zoveel goed gedaan. Ik ben echt zeer onder de indruk van jullie manier van ‘onderwijzen’.”

Dus meldde ik me aan voor Equine geassisteerd therapeut level 3. De allereerste lichting. Want coach zijn, was niet meer genoeg. Inmiddels groeide mijn ervaring en daarmee mijn zelfvertrouwen, kennis en drive. Ik wilde de transitie maken naar therapeut. Een stuk makkelijker gedacht dan gedaan. Tijdens level 3 gingen we verplicht aan de slag met ons eigen proces. Deze confronterende leertherapie sessies gaven het opleidingsjaar een heel andere dimensie. We moesten zwaar aan de bak met de paarden en lichaamsgericht werk. Onze focus kwam te liggen op het lichaam en zijn sensaties, bewegingen en ervaringen. Zo leerden we om inzicht te krijgen in emotionele en psychologische problematieken. Tel daar de hoog sensitieve eigenschapen van de paarden bij op en je krijgt een gecombineerde aanpak die voor cliënten louter voordelen oplevert.

“Geen woorden maar paarden.” Dat juist deze woorden zoveel betekenis zouden krijgen, had ik vier jaar geleden niet kunnen bedenken.”

Van polyvagaal theorie tot aan de filosofische fenomenologie en van contextuele benadering tot de dramadriehoek van Karman. We leerden het allemaal van gepassioneerde docenten en middels fantastisch studiemateriaal en vele -boeken.
Ik geef toe dat het tijdens de opleiding soms best lastig was om al die nieuw verworven inzichten en technieken toe te passen. Ook op mezelf. Maar O wat ben ik er wijzer van geworden en wat heeft het me geholpen om te zien wat echt nodig is en wat niet. Je lichaam geeft aan wanneer het waar doorheen gaat of nog wat meer tijd nodig heeft. Het heeft me gebracht waar ik wil zijn en kan mijn cliënten helpen met waar zij willen komen. Mijn grootste beloning is als ik in de ogen en houding van mijn cliënten zie dat het werkt.

Vier jaar Keulseweg hebben mijn leven totaal op zijn kop gezet en op positieve wijze veranderd. Ik heb geblokt, voor het eerst in mijn leven ’n eindscriptie geschreven, gelachen, gejankt, gepraat, geluisterd en getroost. Het voelt vreemd om na vier zulke intensieve jaren de Keulseweg af te ronden en los te laten. Maar ik vind het ook bijzonder om op latere leeftijd alsnog te kunnen zeggen: “Mijn studiejaren waren de mooiste tijd van m’n leven.” Ik heb me van iemand met een intense liefde en passie voor paarden ontwikkeld tot een Equine geassisteerde therapeut. En daar ben ik supertrots op en de Keulseweg heel erg dankbaar voor!